OMT Driehoek Copy 3

Ondertussen, in Cupertino… (3)

“Phil. Phil!!! Phiiiiiiiiiiiiiiiiillllllllllllllllllll!!!!!”

Buiten zichzelf van woede stond de man in spijkerbroek in de gang. Hij stampvoette op zijn New Balance sneakers, maar vanwege de dempende werking van de moderne zool bleef het effect beperkt. Een olijk hoofd keek voorzichtig om de deurpost van het belendende kantoor.

“Phil! Trek die bolle billen van je bureaustoel en kom hier. Nee… Niet eerst die muffin… Hier! Nu!” Het heerschap met de vrolijke blik veegde wat kruimels van zijn pastelkleurige poloshirt, fronsde zijn blik en liep zijn kantoor uit. Wat zou er nu weer zijn? Zijn baas was voor zijn jaarlijkse spreekbeurt wel vaker gespannen, maar zo hard hij nog nog nooit geschreeuwd. Het leek wel een speenvarken.

“Phil! Wat moet dit in ‘s hemelsnaam voorstellen? Dit… Dit…”

Hij verslikte zijn zinnen in een ziedende golf van emotie. De laatste woorden had hij kracht bijgezet door met een trillende vinger te wijzen in de richting van een aluminiumkleurig doosje in het midden van zijn bureau.

“Rustig blijven ademhalen, Steve”, antwoordde de man in de polo monter, “je weet wat de dokter heeft gezegd. En dat… dat is het laatste prototype waar je om gevraagd had.”

“Ja maar… Waar is… Ik zie helemaal geen…”

“Het was nog een flinke puzzel voor Jony en de boys, maar ze zijn er helemaal uitgekomen. Al je specificaties zijn erin verwerkt. Inhoud 100 kubieke centimeter, langste zijde 10 cm. en een gewicht van net geen gram. Je moet het ze nageven, Steve: zes maanden geleden dachten we nog dat het onmogelijk was.”

“Maar hoe… Ik bedoel…”

“De optische drive? Die is extern, dat hadden we toch besproken? Een keurige SuperDrive, die achterblijft op het bureau.”

“Dat begrijp ik, maar waar eh… Waar is het toetsenbord? En het beeldscherm? Trackpad? Opslagmedia? Harde schijf? RAM? Mainboard? Processor?”

“Allemaal extern, Steve. Optimale flexibiliteit voor de gebruiker, weet je nog?”

Even werd het de man achter het bureau zwart voor de ogen. Zijn coltrui voelde als een strop rond zijn nek. Hij keek naar het doosje dat voor hem lag. Een wonder van verstilde schoonheid. Flinterdun aluminium, aan zes zijden hermetisch gesloten. En eerlijk was eerlijk – het woog bijna niks. Alleen – hoe moest hij het de buitenwereld uitleggen?

“Was dat alles, Steve? Ik heb zo direct een lunchafspraak met Ive. En je weet dat ik er een hekel aan heb om te laat te komen… Zeker bij de lunch. Of bij het diner. Of…”

Met een achteloos handgebaar wuifde de man achter het bureau hem naar buiten. Een zen-achtige rust daalde neder in het kantoor. De man plaatste zijn handpalmen tegen elkaar en keek uit over de rotstuin die hij naast zijn kantoor had laten aanleggen.

“Ommmmmmmmmmmm…”

De volgende dag presenteerde Steven P. Jobs, CEO van Apple, aan een verbijsterde wereld wat hij omschreef als zijn grootste prestatie tot nu aan toe: de MacBook AirHead – the ultra-portable for the now generation.

Archief