Ondertussen, in Cupertino… (4)
“En nu, Phil? Wat nu?”
De gezette man in het overhemd met korte mouwen trok onwillekeurig de billen tezamen. Hij ademde nadrukkelijk en wat ongemakkelijk door zijn neus. Een zweem van ragfijne zweetdruppeltjes tekende zich af op zijn voorhoofd. Langs zijn ruggengraat begon een klein bergbeekje naadwaarts te dalen.
“Phil! Blijven we er wel even bij?” “Eh… Natuurlijk, Steve. Maareh… Ik weet het ook niet meer… Echt niet.”
“Ja, maak het nou zeg! Ik ben toch niet de enige die hier altijd alles hoeft te bedenken? Ik moet zo dadelijk ook nog naar Disney… Druk, druk, druk… Weet je wat, Phil? Ga jij vandaag maar eens op mijn stoel zitten. Ga ik lunchen met Donald en zie ik je over een uur of twee wel weer. Met een oplossing graag. We kunnen tenslotte niet niets blijven doen, de komende maanden…”
Met verende tred lichtte hij zijn sneakers en liep zijn kantoor uit, de belendende parkeergarage in. Bij de man die hij achterliet in zijn kantoor brak het koude zweet nu pas in alle ernst uit.
Twee uur voor een plan. Koortsachtig liet hij tussen zijn oren het lijstje de revue nog eens passeren. Macs? Check. Allemaal up-to-date. Software? OK. Allemaal vers bijgewerkt. Bij de muziekspelers was de vaart er zo langzamerhand wel uit. “iNot”, had het in de bedrijskantine geklonken toen hij de apparaatjes met een leuke korting aan het personeel had aangeboden…
En die telefoon dan? Ach, er waren nog wel een paar schrale locaties voorhanden waar hij het ding aan de man zou kunnen brengen. Maar de meest boeiende marktgebieden waren inmiddels wel voorzien. De muziekwinkel? Nadat zijn baas er een heus epistel aan had gewijd, waren alle platenlabels wel zo’n beetje om: DRM-vrij was het grote buzzword. Maar dan wel bij de concurrent: vooralsnog had de iTunes Store het nakijken…
Nee – veel activiteit zat er allemaal niet meer in. Door het raam zag hij die kale Brit het kantoor naast hem uitlopen, in zijn convertible stappen en wegrijden. Die maakte ook al wekenlang halve dagen – en dan nog zwom hij in de tijd. Voor de derde maal in evenzoveel minuten haalde hij de doorweekte zakdoek onder de haargrens langs. Misschien moest hij eerst eens iets eten…
Een groot bord chili, twee burrito’s met extra kaas en een forse kaneeldonut later had een euforisch gevoel zich van de tevoren zo teneergeslagen man meester gemaakt. In een kort moment van epifanie was een woest visioen in hem nedergedaald. Of zoals de serveerster met in beide handen een kan koffie het later tegen een verslaggever van de lokale krant omschreef: “Het leek wel of hij licht gaf…”.
[…]
Een half jaar later bevonden beide mannen zich weer in hetzelfde kantoor. De gezette man had er de nodige kilo’s welvaart bij verworven, terwijl de ander zijn gymschoenen, jeans en coltrui had vervangen door een gedistingeerde krijtstreep met zijden das en een paar glanzend gepoetste brogues.
“Mijn complimenten, Phil. Het gonst weer van de activiteit. Is iedereen lekker bezig met het nieuwe Service Pack?”
“Jazeker, Steve. Alle handjes wapperen als nimmer tevoren. Ik sprak vanmorgen nog met de support-afdeling – die hebben het nog nooit zo druk gehad!”
“Pure klasse, Phil. Pure klasse. Trouwens – over support gesproken: er staat hier op mijn scherm dat ik mijn E:-drive moet formatteren met FAT32. Heb jij enig idee?
…
Phil?”
Archief
- There's always One More Thing… 2017.06.01
- De 6 irritantste Apple-meldingen en hoe je ze uit zet 2017.05.31
- Apple’s Carpool Karaoke start 8 augustus 2017.05.31
- ‘Nieuwe iPads, MacBooks én Magic Keyboard op WWDC 2017’ 2017.05.31
- Waarom de ‘iPhone 8’ anders gaat heten 2017.05.31
- Mobiel betalen in het OV loopt uit op flop 2017.05.31
- Nest Cam IQ: beter beeld, minder cloud 2017.05.31
- Apple zet serieus in op eigen 4G-chips 2017.05.30
- Essential Phone: oude bekende geeft eigenzinnig antwoord op de iPhone 2017.05.30
- Nieuwe Mac-app van maker Pixelmator op komst 2017.05.30