OMT Driehoek Copy 3

Ondertussen, in Cupertino… (7)

Enige agitatie was de man achter het wortelnotenhouten bureau bepaald niet vreemd: nerveus roffelde hij met zijn vingertoppen op het glanzend gepolitoerde tafelblad en periodiek ademde hij met korte intervallen zwaar door de neus. Waarom kon die man nou nooit eens op tijd komen? Gelijk een schichtig konijn tuurde hij over zijn montuurvrije brilleranden naar de iPod die met een kek roze bandje om zijn pols gespannen zat: de grote wijzer was de 12 reeds enige minuten gepasseerd.

Plof-plof… Plof-plof… Plof-plof… Eerst nog zwak, maar allengs sterker weerklonk in de gang naast zijn kantoor een schommelende tred, alsof Gijs Gans in hoogst eigen persoon de weg naar zijn deurpost gevonden had. Luttele tijd later gleed een schaduw over de drempel – en daar stond hij dan, in hoogst eigen persoon, de transpiratievlekken in de olijke polo in hevig contrast met het ascetisch uiterlijk van de man op de bureaustoel: Phat Phil, lord of the lunchroom, master in marketing.

“Eh… Sorry Steve. Er stond nogal een rij… En aangezien het al elf uur geweest is…”

“Ja, ja. Ga zitten.” Met een kort gebaar wees de man achter het bureau naar een kleine, lederen poef in het midden van de immense ruimte. “En? Heb je hem gevonden?”

“Nou eh…”, begon de zojuist binnengetreden man hakkelend aan zijn verhaal, achteloos met een worstevinger wat achtergebleven tacosaus uit zijn mondhoek wrijvend. “Geloof het of niet, maar werkelijk niemand weet waar hij zich op dit moment bevindt – laat staan waar hij aan werkt. Ik weet dat hij vorige maand nog iTunes 10 met Ping heeft ontwikkeld, en twee weken daarvoor de Apple TV. Nadat hij klaar was met OSX 10.7 Bobcat zou hij eerst nog twee nieuwe Mac Pro’s doen, maar daar is die Verizon iPhone tussendoor gekomen – spoedje van Rubinstein. En toen moest hij van Ive eerst nog even die camera doen in de nieuwe iPad die jij met alle geweld voor Kerstmis in de winkels wilt hebben… Haastklusje, was zo gepiept. Daarna is hij gelijk doorgegaan met iOS5 – dat was vorige week RTM. Maar sindsdien ontbreekt ieder spoor…”

Een venijnig schrapen van de keel bezorgde man achter het bureau een kleine oprisping. De zoete geur van tofu vulde de ruimte. Nu hij weer wat was aangekomen, moest hij die coltruien toch maar eens een maatje groter gaan bestellen, schoot het door hem heen. Hij verbande de gedachte uit zijn denkraam.

“Phil, we hebben heel wat meegemaakt samen… En op je polo’s na heb je een vlekkeloze staat van dienst. Maar dit… Dit is volslagen onacceptabel… Sta ik daar twee weken geleden vrolijk Airplay aan te kondigen… Maanden ben ik bezig geweest om die HiFi jongens over de streep te trekken. Jubelende verhalen in de pers – en nu? Die brakke Remote App is nog steeds niet bijgewerkt. Niet OS4-compatible. Geen multitasking. Geen iPad versie. Geen video. Niets van dat alles, Phil. He-le-maal niets!”

Gespannen wreef de man op de poef zijn imposante dijpartijen tegen elkander. Als hij diep in zichzelf keek, wist hij dat de man aan de andere zijde gelijk had. Hij had gefaald – domweg gefaald.

“Je gaat nu meteen nog één keer de hele campus over – en je komt niet terug voor je hem gevonden hebt. Dit is je eerste en enige prioriteit. En daarbij: kantinestraf! Alle bedrijfsrestaurants zijn vanaf nu verboden terrein – tot hij boven water is. Schiet op. Haast je. Scheer je weg!”

In één beweging schoot de man in de polo overeind en haastte zich door het deurgat, een gesmoorde kreet mompelend die angstvallig het midden hield tussen een excuus en een groet.

Plof-plof… Plof-plof… Plof-plof…

Een serene rust daalde neder in het kantoor. De man achter het bureau keek nog eens naar zijn pols – 5 minuten waren verstreken sinds de polodrager was binnengetreden. Nog niet alles was verloren – als hij hem maar vond. Het liefst vandaag nog.

[…]

“Zo Bertrand, dat is gefixt. iLife en iWork zijn helemaal klaar voor 2011. Anders nog iets?”

Twee montere helder-blauwe kijkers keken verwachtingsvol omhoog. Verbaasd staarde de aangesprokene terug. Klaar? Gefixt? Nu al?

“Nee dank je, jongen. Niets meer. Meld je maar even juffrouw Joannie van de catering. Misschien dat je eens kunt kijken naar het kassasysteem in de kantines. Ik denk dat je daar wel een paar weken mee zoet bent…”

[…]

In november 2011 verklaarde een opgewonden Steve Jobs aan een ademloos luisterende wereldpers dat Apple naar verwachting binnen zes maanden een compleet herschreven Remote App voor alle iDevices zou uitbrengen. Onder donderend applaus verliet hij het podium.

Een korte blik op de roze iPod aan zijn pols bevestigde wat zijn maag al vermoedde: hoogste tijd voor een ferme hap linzen met gierst. Met gezwinde pas liep hij met zijn blad langs de counter. Wat plezierig toch, dat hij tegenwoordig altijd direct aan de beurt was om af te rekenen…

En terwijl hij zich zette aan een tafeltje en zijn mond zich reeds opende voor een eerste hap, zag hij nog juist hoe buiten, hologig en ingeteerd, zijn vroegere vriend Phil Schiller zich met maaiende armen een weg baande door het struweel, zacht doch persistent voor zich uit mompelend.

“Mussst finnnddd… Mussst finnnddd…”.

Eerdere episodes:

Ondertussen, in Cupertino 6 Ondertussen, in Cupertino 5 Ondertussen, in Cupertino 4 Ondertussen, in Cupertino 3 Ondertussen, in Cupertino 2 Ondertussen, in Cupertino 1

Archief