De uitslag van OMT’s Groot Appledictee der Nederlandse Taal is bekend. Niet minder dan 69 OMT’ers deden dit jaar mee maar helaas kunnen er maar drie de winnaar zijn. Met respectievelijk 1, 0 en 0 fouten zijn ‘Angie Baby’, Wessel van Horzen en Marc Joosen geëindigd op de derde, tweede en eerste plaats.

De winnaars van harte gefeliciteerd en veel plezier van jullie iPod Shuffle, Nano of touch. Voor wie zijn eigen dictee nog eens goed wil nakijken volgt hier de volledige tekst.

Citaat: Kerstmis in Cupertino Mistroostig schudde het spichtige heerschap in de zwarte coltrui zijn vermoeide hoofd, dat ternauwernood op het schriele kippennekje balanceerde. “Het lijkt warempel wel of ik hier louter zit ten algemenen nutte”, overpeinsde hij, terwijl hij normaliter toch ten zeerste op zijn corebusiness gefocust was. Vanmorgen was het echter hommeles: hij bleef maar hannesen met zijn onlineverbinding. Zijn nog onlangs geüpgradede Applecomputer was al wekenlang niet geüpdatet. Vanmorgen had hij nog ge-e-maild, waarbij hij zijn hawaïhemd dragende collega had ge-cc’d. Hoewel deze nog niet had gereplyd, trok een milde glimlach over zijn gelaat toen diens allesbehalve feeërieke verschijning zijn geestesoog passeerde. Met licht dedaigneuze blik keek hij om zich heen, een door- en doorslecht aanwensel dat hij zich na de operatie aan zijn door een malicieuze levercirrose aangetaste maag-darmkanaal had eigen gemaakt. In eerste instantie had hij nog gedacht dat de ziekenhuisopname appeltje-eitje zou zijn, maar allengs was hem duidelijk geworden dat bacchanalen voortaan tot het verleden zouden behoren. De sterkedrank moest hij van dokterswege laten staan, hetgeen zijn kortetermijngeheugen overigens zeer ten goede kwam. Toch zou hij zijn dagelijkse pikketanissie danig missen. Ook met eten was voorzichtigheid geboden: een ravissante hors-d’oeuvre, een exquis gekaramelliseerd filetje of een in een gargantueske kasserol bereide paella zaten er voorlopig niet in. De gratuïteit van zijn quasifilosofische gedachtegoed beangstigde hem: de pseudo-intellectueel uithangen was immers bepaald niet zijn usance. “Het zal de tijd van het jaar wel zijn”, dacht hij bij zichzelf, de Kerstman aldus de zwartepiet toespelend. En over laatstgenoemde gesproken: uit de met diverse bosschages aangeklede bedrijfskantine weerklonk plotsklaps luidkeels “Ho, ho, ho!”. Om het feest niet te versjteren zette de magere man zich ten slotte in arren moede in beweging, teneinde zich door zijn naar hartenlust applaudisserende personeel te laten bewieroken. Een vrolijk kerstlied weerklonk en een feestelijke mensenmassa danste extatisch rond de appelboom. Het was Kerstmis in Cupertino.