De man met het duifgrijzende korte haar legde achteloos zijn voeten op de wortelnoten rand van zijn bureau en gaapte luidkeels. Tevreden keek hij naar de niet onaanzienlijke stapel opengewerkte paperclipsen die voor hem lag. Wat kon een werkdag toch lang duren!

Aan het ritme van de voetstappen op de gang was duidelijk te horen dat de eigenaar van de stappers er een schommelende tred op na hield. “Ha Phil”, sprak de man achter het bureau dan ook onbewogen, nog voordat een flukse slagschaduw door de openstaande deur zijn kantoor was binnengevallen.

Even was de binnentredende man van zijn à propos. Hoe kon… Enfin, dat deed er nu niet toe. “Zeg Tim…”, begon hij hakkelend, de armen kruiselings voor de borst houdend en beide handen okselgewijs wegstoppend teneinde de overmatige transpiratieplekken die in de lichtroze polo donker afstaken te maskeren.

“Ja Phil”, sprak de grijzige man sonoor, “Wat zal het nu weer zijn?” “Ik wil niet vervelend doen hoor, en je zeker niet opjagen, maar je zit hier nu al een aantal weken en…”

De plotseling overgaande telefoon doorsneed zijn zin en de man achter het bureau maande de spreker met een scherp gebaar van zijn hand tot zwijgen.

“Cook hier. […] Eh… Ja… Natuurlijk… Dat zal ik dan wel zijn… Ja, hoor – ik neem dat beeldje graag in ontvangst. […] Goh, daar vraagt u wat… Waldo? Waldie? Wallie! Dat is het: Wallie! […] Ok… Avondkleding verplicht. Oh… En nu ik u toch spreek: kunt misschien zorgen dat ik naast juffrouw Scarlett Johan… Ja, dat begrijp ik, dat iedereen dat wil… Nu ja… Ik mag het toch wel vragen? Ja, ja… Ik laat het Lasseter weten. Goedemiddag!”

Hij legde met kracht de hoorn weer op het toestel en keek naar de man tegenover hem, die nerveus van de ene sneaker op de andere hopte, alsof de urinale aandrang hem ieder moment teveel kon worden. “Gatsie…”, dacht hij bij zichzelf, “Snel afhandelen maar.”

“Was er verder nog iets, Phil?”

“Eh… Ja…”, sprak deze, “Zou je bij gelegenheid eens naar die stapel formulieren in het bovenste bakje kunnen kijken? Zonder jouw krabbel wordt er immers niets ingekocht… Ik heb al kruisjes gezet op de plaatsen waar je moet tekenen…”

In het grijze hoofd schoten de gedachten als bliksemschichten onder het schedeldak. “Tekenen? Ik teken helemaal niets! Als het misgaat, heb ik het zeker gedaan. En als Steve straks weer terugkomt, driemaal raden wiens kop er dan gaat rollen. Nee – dit Barbertje ging zijn nek niet eigenhandig in de strop steken. Hij keek wel glad uit!”

“Ik zal er eens naar omzien, mijn waarde Phil, zodra de werkdruk het toelaat. En nu is het de hoogste tijd voor mijn power nap. Het heeft mijn aandacht – ga jij nu maar iets doen waar je goed in bent. Wordt het niet eens tijd voor je tweede lunch?”

Hoofdschuddend waggelde de polodrager het kantoor uit. Hoe moest hij dit nou weer uitleggen? Hij kon de buitenwacht toch niet eeuwig op afstand houden? Die nieuwe iMac en Mac mini waren al wekenlang uitontwikkeld, om over de Apple TV maar te zwijgen. Vooralsnog lagen echter alle productielijnen stil. Was Steve er nog maar… Dan waren de nieuwe spulletjes er al hoog en breed geweest – hij wist het zeker.

Misschien moest hij er vanavond nog maar eens langsgaan. Die arme Steve: hij verloor nog steeds gewicht, elke dag opnieuw. En eigenlijk vond hij het niet eens zo vreemd: hoeveel voedingsstoffen zitten er nou helemaal in zo’n macro-veganistisch bakje kaf met koren, aangelengd met een weinig bio-dynamische geitenmelk? Nee, drastische maatregelen waren vereist – en wel nu!

En zo kwam het dat in de schemering van de avond Phil Schiller, Vice President of Marketing van Apple Computer, zijn stoute schoenen aantrok en koers zette naar de woning van zijn baas-met-ziekteverlof, met onder zijn arm een mooie dikke bloederige steak, vastbesloten om deze in het zweet zijns aanziens te bakken en uit te serveren. Met spek en ui.

Het was immers nu of nooit.