Vroeger, toen de luchten nog blauw waren en het struweel nog groen, kocht je nog een Mac mini in de geruststellende wetenschap dat in het onwaarschijnlijke scenario dat het apparaat je persoonlijke groei niet kon bij bijbenen, handige geesten naar hartelust open-hartchirurgie konden uitvoeren in de vorm van het plaatsen van een nieuwe processor.

Hedentendage heeft het verre verleden ons ingehaald: in de laatste modellen is de processor weer als vanouds onopwaardeerbaar aan het moederbord vastgesoldeerd. Zo hier en daar openbaarde zich al wat nors geknor onder ‘t nerdenvolk, maar niet getreurd: wie goed naar de voorlaatste modelletjes kijkt, ziet dat daar in de loop der jaren eigenlijk alles hopeloos aan verouderd was – behalve de processor.

Ook een vorm van vooruitgang.