Eind jaren 80 kreeg ik mijn eerste Mac, een Plus met System 6 die ik kon overnemen van een vriend die overstapte op een SE. Andere vrienden, stuk voor stuk DOS- of Commodore 64-gebruikers, keken hun ogen uit: de muis, de grafische interface en de levensechte geluidssamples waren ongekend.

Het ding was niet perfect. Er zat geen harde schijf in, waardoor ik doorlopend moest switchen tussen de floppy met het systeem en de programmaschijf. Het installeren van nieuwe fonts was een crime. Maar ik was dol op mijn Plusje, een liefde die nog sterker werd toen Windows 3.1 op de markt kwam en ik al mijn vrienden zag worstelen met die kale interface, de grimmige DOS-omgeving die overal doorheen scheen, de piepgeluidjes en het onhandige bestandsbeheer.

Als Mac-gebruiker was het moeilijk om niet meewarig naar de PC-gebruikers te kijken. Windows 3.1 liep immers al hopeloos achter op de Mac op de dag dat het uitkwam… En Windows 95 was al niet veel beter. Om een lang verhaal kort te maken: ik ben altijd op de Mac gebleven. Mijn machines achtereenvolgend: als eerste dus die Macintosh Plus, daarna een Performa 5400, gevolgd door een blauwwitte G3, een witte iMac 20 inch en tenslotte een aluminium iMac 24 inch. En deze week komt mijn fonkelnieuwe iMac 27 inch.

En toch knaagt er iets.

Toen de iPod op de markt kwam, was ik al meteen verkocht. Twintig gigabyte aan muziek in één speler, ongehoord. Natuurlijk wilde ik die. En de integratie met de Mac en iTunes was vlekkeloos. En toen kwam de iPhone… Pure magie in een doosje van glas en metaal. En alweer die perfecte samenwerking met mijn Mac. Weer ging ik voor de bijl. En inderdaad, er ligt ook een iPad op mijn salontafel. En er staat een Apple TV onder de TV.

Mijn vrouw wilde ook een mp3-speler. “Doe maar geen iPod”, zei ze. “Die vind ik veel te duur.“ Dus ik kocht een goedkopere Philips. Ik heb een middag geprobeerd om muziek vanuit de iTunes-library op dat ding te krijgen. Verschrikkelijk. Het werkte voor geen meter en ik heb ‘m teruggebracht.

Een paar maanden later ga ik met mijn zoon op stap voor een mp3-speler. Nu maar eens goed rondgevraagd naar alternatieven voor de iPod. Hoopvol vroeg ik in de winkel naar spelers die het AAC-formaat van iTunes aankonden. “Wij raden het niet aan meneer, de ervaring leert dat geen enkel ander merk goed samenwerkt met iTunes.” Enfin, zoonlief heeft een iPod Touch gekregen.

Er zijn ongetwijfeld work-arounds te vinden voor dit probleem, maar een huis-tuin-en-keukengebruiker zoals ik is dus eigenlijk gedwongen om een iPod te kopen.

Dat gevoel van lichte dwang heb ik ook bij OS X Lion. Snow Leopard bevalt mij heel goed. Ik heb een MobileMe-account en ik weet dat het niet bepaald goedkoop is, maar ik ben vooral erg tevreden met de fotogallery’s van MobileMe. Maar nu beginnen de mails van Apple te komen: in juni wordt MobileMe beëindigd. Stap over op Lion, meld je aan voor iCloud… Het is nog gratis ook.

Maar iCloud heeft geen gallery’s. En ik weet nog steeds niet wat ik moet vinden van OS X Lion. Ik heb (voor de allereerste keer bij een update van het Apple OS) twijfels bij de LaunchPad, bij het touch-aspect en eigenlijk bij het hele nut van Lion. En het is allemaal zo grijzig.

En toch. En toch ga ik weer overstag. Mijn nieuwe iMac komt met een Magic Trackpad, dus misschien denk ik over een paar weken wel heel anders over Lion. Maar dat knagende gevoel blijft. Want ik kan eigenlijk nooit meer overstappen naar een ander OS. Dat zal immers nooit zo fijn samenwerken met mijn iPhone, iPad, Apple TV, en iPod.

Help! Ik ben verslaafd aan Apple!