“Zeg amai Kamiel… Diën iPhone… Doen wij daar nou wa mee of nie?”

Een weinig gramstorig zette de dame achter de balie haar headset af, schudde de blonde lokken eens fluks in het rond en wierp een glazige blik op haar collega.

“iPhone?”, sprak het magere heerschap met de dikke brilleglazen, “Da’s toch dat ding van d’n Apple?”.

“‘Zeker en vast… Ik heb diën Steve weer aan de lijn voor d’n Benoit… Maar die zit al sinds vanmorgen vroeg verstopt op het toilet… Hij zegt dat als hij hem nu niet te spreken krijgt, hij d’n Phil op zijn dak gaat sturen…”

“‘k Zal subiet maar eens gaan zien hè? Houd diën Yank nog maar even aan de lijn…” Schichtig bewoog de brildrager zich door de kantoorgangen, tot hij stilhield voor een deur die toegang gaf tot een brede, gemarmerde ruimte. Op kousevoeten sloop hij naar binnen en posteerde zich voor de porseleinen pisbak, de kleine Kamiel losjes tussen duim en wijsvinger rollend. Vanuit de WC-hokjes vlochten twee geägiteerd fluisterende stemmen zich gelijk sissende slangen ineen.

“Wablief? Vergeten? Benoike… Dat gaat toch niet…”

“Ja, excuseer hoor… Ik wist dat er nog iets was… Maar ‘t is mij domweg ontschoten…”

“Maar diën lancering dan Benoit… ‘t Is d’n elfden juli al…”

“Dat zal nie gaan hè? De winkels weten nog van niets… En ons netwerk… Daar moeten we nog aan gaan beginnen…”

“En d’n Steve dan? U weet toch hoe diën man kan zijn…”

“Dat zal dan zo maar wezen… Amai… ‘k Ben hier ook maar ad interim… Hij zal mij toch nie alles kunnen verwijten hè? Nu ja… Als hij nog eens belt, dan ben ik urinare ad infinitum… Of in elk geval tot de elfde.’

Kamiel wist genoeg. Stil verliet hij het directietoilet en spoedde zich terug naar de balie.

“Laat diën Phil zijn ticket maar alvast reserveren. Meneer Scheen bivakkeert de komende weken in het sanitair… Hij laat zich tot volgende maand excuseren…”

De blonde dame slaakte een dusdanig diepe zucht dat haar voluptueuze boezem nadeinde op de ontsnappende lucht.

“Amai Steve…?”

“Steve…?”