Het kamertje achter het grote podium was grotendeels verduisterd. Twee lijvige heren hadden hun indrukwekkende postuur voor de deurposten gestationeerd, met de vaste opdracht het komende halfuur niemand binnen binnen te laten. Af en toe weerklonk vanachter het eikenhout een gesmoorde kreet, die vaker wel dan niet uitliep in een langgerekte genotvolle verzuchting.

— Ahhh… Ja, precies daar Phil, tussen de schouderbladen… Daar zit het vast. Langzaam, met beide duimen, ja… En nu in cirkeltjes… Ohhh… Wat heb je toch een gouden handen!

Het was een potsierlijk gezicht: op een uit vergadertafels en bankkussens geïmproviseerde massagetafel lag, grotendeels ontkleed, een tanig lichaam. Hoewel de zwarte coltrui over een stoel lag gedrapeerd en de Levi 501 tot de enkels was afgestroopt, maakten de New Balance sneakers — één aan iedere voet — een einde aan iedere twijfel: het was onmiskenbaar Steve Jobs die zich daar op zijn buik had neergevlijd.

Om hem heen waggelde zijn oude strijdmakker ‘Phat’ Phil Schiller, die met tedere handbewegingen het lichaam van zijn baas bepotelde, de aanwijzingen nauwgezet volgend. In zijn net iets te kleurrijke polo hadden zich rond de oksels twee zoutranden van transpiratievocht gevormd.

— En nu de ruggengraat volgen Phil, een duim langs iedere zijde. Ah… Ja, blijven wrijven… Aiaiaiaiai, wat kun je dat toch lekker.

Met tevredenheid voelde de obese polodrager hoe het lichaam onder zijn handen ontspande. Het was iedere keer hetzelfde: vlak voor een Keynote hoopte de spanning zich op en moest hij, op het moment dat Steve niemand anders in zijn nabijheid kon verdragen, verlichting brengen met zijn vaardige vingers. Soms, op een sombere zondagmiddag, dacht hij wel eens bij zichzelf dat het de enige reden was dat hij bij het bedrijf in dienst mocht blijven.

— Oei… Ja, heerlijk Phil… Iets lager nog. Ja… Nog ietsje.

Als vanzelf gleed de blik van Phil naar beneden, de weg van zijn handen volgend. Hij zag nog net hoe de twee bleke halve manen onder de druk van zijn manuele vaardigheden langzaam uiteenweken en de middelvinger van zijn rechterhand de weg van de minste weerstand koos. En toen… toen gebeurde het: juist terwijl de volvette vingertop de behaarde rozet beroerde, ontsprong in het hoofd van de liggende man een wilde epifanie, als sprong een bliksemschicht van de ene hersenhelft naar de andere — en weer terug.

— Ahhhhhhhhhhhhhhhhh! Dat is het, Phil — exact, dat is het. Dat is het Apple van de toekomst! Blijven masseren tot het moment van volledige overgave en dan… dan volgt ineens… de vinger!

— Je weet hoe weinig we nog op software verdienen — we geven het bijkans weg! En dat zou op zich nog niet zo’n ramp zijn, als we daardoor binnen zouden lopen op de hardware. Maar die marges zijn bepaald niet meer wat ze geweest zijn… Nee, mijn waarde Phil, het goud… het goud ligt in de cloud.

— Zo vliegen we het aan: we plakken een beta-labeltje op onze cloud-service en doen de eerste maanden gratis. Dan zullen ze komen: met hun slappe muziekjes, met hun flauwe vakantiefoto’s, met hun zielige documentjes. En we zullen het allemaal ontsluiten: op hun MacBooks, op hun iMacs, op hun iPads en op hun iPhones. Tot ze niet meer zonder kunnen.

— En dan, Phil, dan… Dan volgt onze grote, dikke, corporate middelvinger — precies daar waar het pijn doet. Touché! Als ze niet meer zonder kunnen, draaien we de bankschoeven aan. Een sympathiek maandelijks bedragje, allengs oplopend naarmate meer diensten en dataverkeer worden afgenomen. Zo zuigen we ze langzaam leeg, Phil. Maar nu eerst: showtime!

De vileine grimas gleed langzaam van het mombakkes van de liggende man en maakte plaats voor een zalvende, minzame glimlach. Hij richtte zich op en sprong energiek van de tafel. De masserende man kon zijn hand nog net op tijd terugtrekken. Een zacht plopgeluid vulde de ruimte.

Even later betrad Steven P. Jobs, CEO van Apple Inc., met veerkrachtige tred het podium en introduceerde aan een ademloos publiek de nieuwe dienst iCloud: een full-featured cloud-service, met muziek, foto’s, apps en nog veel meer — en de eerste zes maanden helemaal gratis bovendien. Een minutenlang aanhoudende staande ovatie was zijn deel.

Achter de zwarte gordijnen keek Phat Phil ademloos toe. Hoewel hij een grote bewondering koesterde voor het zojuist vertoonde schouwspel, bleef er diep van binnen iets aan hem knagen. Nu ja — zo dadelijk eerst maar eens lunchen, dan zag hij wel weer verder. Wat was nou vandaag de daghap ook al weer? Onwillekeurig rook hij aan zijn vinger.