Ron Avitzur werkte in 1993 als freelance-programmeur voor Apple. Elke dag reed hij met zijn oude Toyota Corolla naar Infinite Loop in Cupertino om te werken aan een project waar weinigen in zijn team nog in geloofden: een grafische calculator voor de Apple Newton. Toen het project uiteindelijk de nek om werd gedraaid en iedereen nieuwe taken kreeg was er dan ook opluchting alom, behalve bij Ron.

De nieuwe baan die Ron aangeboden werd interesseerde hem niet. Hij wilde maar één ding: zijn calculator afmaken, maar niet voor de tot mislukken gedoemde Newton. Hij had zijn zinnen gezet op de splinternieuwe PowerPC Mac’s. Maar ja, zonder baan werd dat moeilijk. Daarom verzon Ron een plan waardoor hij zijn levenswerk kon afmaken, zonder baan en zonder salaris: gewoon stiekem doorwerken.

De calculator waar Ron aan werkte toen hij nog wél betaald werd was geen alledaagse rekenmachine. De grafische calculator kon berekeningen direct grafisch weergeven, zelfs in 3D. Zodra je een formule veranderde werd de weergave direct aangepast, ongehoord voor 1993.

Op zijn laatste officiële werkdag bij Apple vertelde Ron’s manager dat hij de rest van zijn contract in één keer uitbetaald zou krijgen. Een factuurtje sturen was genoeg. Dat bracht hem op een idee. Zolang hij zijn factuur niet zou sturen bleef zijn naam in de personeelsadministratie staan. Daarmee zou z’n elektronische toegangsbadge ook blijven werken en kon hij gewoon naar binnen op Infinite Loop.

Na het vinden van een ongebruikt kantoor kon Ron aan de slag. Zijn vriend Greg Robbins zat in een zelfde situatie en besloot te helpen. Samen bouwden ze op geleende PowerPC-prototypes van bevriende ex-collega’s de grafische calculator voor de Mac, met de stille hoop dat hun werk uiteindelijk beloond zou worden met een vast plekje in een volgende versie van Mac OS.

Eén keer werd Ron betrapt door een manager die zijn kantoor wilde gebruiken. Toen ze hoorde waar hij mee bezig was besloot ze direct zijn badge te blokkeren. Vanaf dat moment moest Ron zorgen dat hij niet gescand zou worden door veiligheidspersoneel. Daarom kon hij alleen binnenkomen op drukke momenten zodat hij niet op zou vallen. Lukte dat niet, dan vroeg hij hulp van bevriende programmeurs die nog wel een baan hadden bij Apple en hem via een zijdeur binnen konden laten.

Na drie maanden hard werken in het diepste geheim en met hulp van Greg en andere bevriende Apple-medewerkers lukte het Ron om zijn grafische calculator volledig werkend te krijgen. Maar wat nu? Zijn droom was dat het programma onderdeel werd van Mac OS, maar de enige manier om daar kans op te maken was door op te biechten wat hij gedaan had.

Ron besloot uit de school te klappen. Hij toonde zijn werk aan voormalige managers die laaiend enthousiast maar ook verward waren. Hoe kon iemand die niet meer bij Apple werkte, niet betaald kreeg en geen opdracht had toch zoiets geweldigs maken? Ook al bleven antwoorden uit, Ron’s droom werd toch waarheid. Zijn grafische calculator werd een standaard onderdeel van Mac OS 7.5 en is in het systeem gebleven tot aan de eerste versies van Mac OS X. Het programma is op twintig miljoen Mac’s geïnstalleerd.

Ron heeft een ‘bescheiden bedrag’ gekregen voor zijn werk, maar daar was het hem niet om te doen. Hij wilde gewoon afmaken met waar hij mee bezig was, baan of geen baan. Als dat geen toewijding is…

Dit verhaal werd in 2005 verteld in een aflevering van het radioprogramma This American Life en verscheen onlangs in Mental Floss magazine.