Privacy staat dankzij de online wereld steeds vaker ter discussie terwijl dat eigenlijk niet zou mogen. Je gegevens zijn van jou en dus zou je mogen verwachten dat je zelf tot op zekere hoogte kunt beslissen wat er mee gebeurt. Google en Apple worden vaak genoemd in deze discussie. In mijn ogen heeft Apple moeten vechten voor elk beetje privacy-gevoelige informatie dat het mag opslaan. Ondertussen doet Google heel andere dingen met je gegevens. In ruil voor het gratis gebruik van zijn diensten verkoopt Google je gegevens openlijk door aan derden.

Tegenwoordig vechten grote advertentiebedrijven om mijn gegevens en proberen ze me met goedkope smartphones en gratis apps te lokken. Sinds ik thuis een ADSL-verbinding kreeg en nog vrolijk Hyves-gebruiker was, ben ik me echter al bewust van de privacygevoeligheid van het internet: ‘Plaats niets wat je ook niet tegen een totale vreemdeling op straat zegt’, was en is mijn devies. Na jaren mijn privacy goed in de gaten te hebben gehouden heeft Google het toch voor elkaar gekregen, ik heb ongewenst een Google+ account en blijkbaar word ik toegevoegd aan “circles”. Hoe heeft Google mij nu toch te pakken gekregen en kan ik hier nog vanaf?

ontkenning Het begon allemaal bij YouTube, een service die ik al jaren gebruik en waar ik op een gegeven moment een account voor had aangemaakt om zelf ook video’s te kunnen plaatsen. Ik gebruikte al jaren mijn oude internetnaam en dat ging prima. Recentelijk kreeg ik een keuze voorgelegd: YouTube onder mijn volledige naam gebruiken of verdergaan onder mijn pseudoniem. Dit ging zo ver dat op een gegeven moment de optie voor mijn pseudoniem niet meer zichtbaar was en ik moest doorklikken om mijn internetnaam te kunnen behouden. Waarom was het voor YouTube (Google) zo belangrijk is dat ik mijn volledige naam ging gebruiken? Het antwoord volgde snel: het account met mijn hele naam bleek gekoppeld te zijn aan een Google+-pagina, Google’s eigen poging tot een sociaal netwerk.

boosheid Dit was de eerste ontdekking dat Google dingen met mijn gegevens deed, zonder dat ik daar toestemming voor gegeven had. Ik geloofde er nog niet in en ging rustig op zoek naar de mogelijkheid mijn Google+profiel op te heffen. Een uur later werd het me allemaal duidelijk; mijn Google+ deactiveren zou direct tot het verwijderen van mijn gehele Google-account leiden en daarmee ook mijn YouTube-video’s én alle studiedocumenten in Google Docs.

onderhandelen Ik besloot Google een mail te sturen met de vraag me verder te helpen. De daaropvolgende dagen zocht ik tevergeefs een email-adres of telefoonnummer van Google. Ik kom tot de wonderbaarlijke ontdekking dat Google ergens hoog onbereikbaar in de cloud zit. Google direct bereiken is onmogelijk, er is simpelweg geen klantenservice en solliciteren op een baan om zo contact te krijgen leek me iets te ver gaan voor een simpele handeling als mijn google+ account opheffen zonder mijn andere gegevens te verliezen.

depressie De volgende dag wachtte mij een stroom aan “daar heb je die Apple-fan” geplaag van mijn collega’s (ik ben op mijn werk de enige Apple-gebruiker). “Natuurlijk kun je Google niet schrijven, daar hebben ze toch helemaal geen tijd voor!” En “Wat heeft dat überhaupt voor zin?” klonk er vanachter de bureaus van mijn collega’s. Tja, en dat terwijl mijn eerste iPod al standaard geleverd werd met de contactgegevens van Apple Nederland ingevuld in het adresboek. Je zou verwachten dat een van de grootste bedrijven ter wereld wel ergens iemand achter een bureau heeft gezet om mensen als ik verder te helpen.

aanvaarding Misschien stel ik mij ook wel aan. Miljoenen mensen zijn blij met hun Google-account en betalen graag met hun privacy voor gratis diensten. Hoe belangrijk is mijn privacy eigenlijk nog? Heb ik überhaupt nog wel keuzes? Wie in contact wil blijven met de mensen om zich heen komt niet meer onder Google, Facebook of Twitter uit en laat ik eerlijk zijn; YouTube opgeven in ruil voor behoud van mijn privacy gaat mij misschien ook wat ver.

Ik heb de Google+ mailtjes een plek gegeven in mijn leven. Ze zijn aangevinkt als reclame en worden door Gmail automatisch weggegooid. Uit het zicht, uit het hart. Mijn leven gaat verder en ik wacht in spanning af op de volgende verrassing die Google op me afvuurt. Hopen dat ik dan niet weer de 5 Kübler-Ross fases hoef te doorlopen.