Zacht kroelden de vingertoppen van de rijzige man die uitkeek op het tafereel in de hal door zijn stugge, grijze baard. De doffe bassen van wat nog het meest leek op Teutoonse hoempa-muziek lekten allengs harder zijn kantoor binnen. Met korte, heftige rukjes schudde hij geagiteerd zijn hoofd. Links, rechts… Links, rechts…

Links, rechts… Links, rechts… Vol vuur zette een korte, ietwat gezette heer in bermuda-shorts schuddebuikend de polonaise in. Achter hem een brede schare van veelal jonge mannen met vettig vlashaar die zonder uitzondering waren gehuld in een zwart T-Shirt met daarop een grote lila X. Het liefst had de man met de baard ingegrepen en de rust laten wederkeren, maar iets weerhield hem. Natuurlijk – hij wist ook wel dat de mannen uit de polonaise zich de afgelopen maanden in het zweet zijns aanziens uit hun naad hadden gewerkt. Met resultaat: Walt Mossberg was blij. En als Walt vrolijk was, was de wereld gelukkig.

En eerlijk is eerlijk: hij was ook wel een beetje opgelucht dat het uiteindelijk dan toch gelukt was om het spul de deur uit te krijgen. Hij had er niet aan moeten denken het nog een keer uit te moeten stellen. Stel je voor: de pers had gehakt van hem gemaakt – iets waaraan hij als overtuigd veganist al helemaal geen behoefte had.

Maar toch… Van binnen knaagde het. Natuurlijk stonden de productlijnen er mooi en glimmend bij in de winkels, die helemaal gereed waren voor de grote toeloop die de feestdagen ieder jaar met zich meebrachten. Zelfs het wat merkwaardige telefoontoestel, direct verantwoordelijk voor het verlate tijdstip waarop het feestje zich onder zijn blik afspeelde, deed het boven alle verwachting. En toch…

In de muziekwinkel waren de eerste barstjes verschenen nu na Universal ook Warner had laten weten weinig interesse te hebben om zich nog een jaar aan zijn voorwaarden te onderwerpen, maar dat was niets dat met een beetje persoonlijke aandacht en charme niet te repareren viel. Maandag de iPhone maar eens ter hand nemen en dan kwam het allemaal wel weer goed.

Nee – de ware reden voor zijn somberheid schitterde vooral door afwezigheid. Ineens drong het tot hem door: wat was er sinds hij noodgedwongen in januari al de iPhone aan het hooggeëerd publiek had voorgesteld nog aan noemenswaards uit ‘s mans vingers gekomen? En dat terwijl hij vroeger voor zijn werk met regelmaat een prijs naar binnen hengelde, de één nog prestigieuzer dan de ander.

Maar nu hij er bij nadacht: sinds die koude januarimaand had hij eigenlijk nog enkel opgewarmde restjes voorbij zien komen. De nieuwe iPods? Een schampere kreet ontsnapte aan zijn keelgat. Een gestripte iPhone en een ouwe iPod in full metal jacket – meer kon hij er niet van maken. Om over de Nano nog maar te zwijgen… Wat hij voor de zomer al vermoedde, wist hij nu heel zeker: het was een slecht idee om Phil en Jony samen op vakantie te laten gaan. Daar komen vreemde kind’ren van. Raban! Raban! Raban!

En verder? Verder was er eigenlijk alleen die geanodiseerde iMac om over naar huis te mailen. Als hij niet vastliep tenminste – een probleem waarvan de wortel ook nog opgegraven moest worden. Om maar niet te beginnen over de condensvorming in het thermopeen. De eerste de beste beunhaas uit de bouw had hem kunnen vertellen wat er gebeurt met dubbel glas en vocht als het kouder wordt…

Nee, voor een jaar werk was de score bepaaldelijk mager. Hij keek nog eens over zijn brillenglazen naar de feestende massa en zowaar krulde een voorzichtige glimlach zijn lippen. Voor hen had hij maandag werk volop: de volgende deadline was al weer over een maand of achttien en die iPhone draaide ook niet op Windows. Maar die bleke Brit moest hij snel maar eens bij zich roepen voor een stevig loopbaangesprek.

Maar eerst had hij vakantie. Het hele weekeinde lag voor hem open als een oceaan van tijd.

Wat zou hij in ‘s hemelsnaam eens gaan doen?