“Tomorrow is just another day. That you’ll never forget.”

Een dag lang verkondigde de voorpagina van de Apple-website niets anders dan deze boodschap, gevolgd door

“Check back here tomorrow for an exciting announcement from iTunes”.

en vier vrolijke uurwerkjes die voor verschillende delen in de wereld aangaven hoe laat dat het geval zou zijn.

Een woeste golf aan speculatie volgde: forums en Twitter gonsden wereldwijd van de hooggespannen verwachtingen. Toen kwam het nieuws: het oeuvre van The Beatles was voor het eerst digitaal beschikbaar — uiteraard alleen in iTunes. En daarna de stroom van teleurstelling, lieden die hun onvrede over de aankondiging in alle toonaarden uitten — niet in het minst alhier op One More Thing.

Terecht? Niet echt.

“So what? Big deal!” — was de algehele teneur van de reacties (zij het vaak in aanzienlijk bloemrijker proza), meestal gevolgd door stokpaardje van de reageerder in kwestie en de melding dat het op stal blijven daarvan een wel heel teleurstellende aangelegenheid betreft. “Apple faalt” en aanverwante eloquente uitingen vulden in korte tijd de reactieschermen — al zal het hier ongetwijfeld hebben geholpen dat het nieuws juist na het uitgaan van de scholen bekend werd.

Voor Apple is het echter wel degelijk een big deal. Muziek is verworden tot een belangrijk bedrijfsonderdeel (in de afgelopen vijf jaar is iTunes opgeklommen tot de grootste muziekverkoper wereldwijd). Het is verweven in het DNA van het bedrijf: bij herhaling heeft Steve Jobs tijdens één van zijn persvoorstellingen verhaald over hoezeer “muziek in onze genen zit” en hoe het “de soundtrack van ons leven” vormt.

Met de komst van The Beatles in de iTunes Store is de cirkel rond: de grootste omissie in het assortiment is — na jaren van onderhandelen — eindelijk gevuld — als eerste en vooralsnog als enige. En hoewel over de relevantie van de groep anno 2010 natuurlijk lustig getwist kan worden, valt het belang van de vier jongens uit Liverpool voor de canon van de populaire muziek maar moeilijk te onderschatten.

De timing is uitstekend: de hardcore Beatle-fan heeft zich vorig jaar al uitgebreid kunnen laven aan de geremasterde CD’s en een paar maanden later aan de hoge-resolutie bestanden op USB-stick. Ook de rode en blauwe verzamelaar liggen al even in de schappen — voor EMI en Apple Corps. valt er weinig kannibalisering op de klassieke mediadragers meer te verwachten. En ja: onder de ruim 150 miljoen iTunes accounthouders zijn er nog vast wel een of twee te vinden die tot aanschaf zullen overgaan.

Natuurlijk was de boodschap op de website niet gespeend van enige overdrijving — een stijlfiguur waarvan Apple zich graag en met regelmaat bedient. Maar voor wie rustig één en één tot drie had opgeteld, kon het nieuws van vandaag eigenlijk nauwelijks als een verrassing komen. Verpakt in een lekker marketing-sausje, dat wel. En met een fijne dosis free publicity als bonus.

De vloed van reacties zegt wellicht meer over het in de loop van de jaren veranderde profiel van de Apple-gemeenschap dan over het bedrijf zelf. We willen geloven, met de verblinde passie van de oprechte volgeling, zonder ons te storen aan al te veel realiteitszin. RDF by proxy — of iets in die geest.

We zijn zo langzamerhand teleurgesteld als na een prikkelende teaser niet al onze persoonlijke verwachtingen zijn ingevuld — of bij voorkeur overtroffen. En het kan geen kwaad om die tendens af en toe eens te relativeren.

Zo werd het toch nog een dag om nooit te vergeten…